ซากบ้าน อนุสรณ์การจากลา...

....
เช้านี้ขับรถไปโรงเรียน ระหว่างทางด้านซ้ายมือ มองเห็นบ้านร้างหลังหนึ่ง
ซึ่งมองเห็นมานานแล้ว จำได้ชัดเจนเห็นเมื่อสองปีที่ผ่านมา แปลกใจเหมือนกันที่ก่อนนี้ทำไมไม่เห็น อาจเป็นเพราะถนนเพิ่งขยายทำให้มีการตัดต้นไม้ที่บังออก
....
บ้านเดี่ยวชั้นเดียวทรงน่ารัก สีชมพู มีหน้าต่าง ประตูทรงสวย อยู่ท่ามกลางต้นไม้รกทึบ ทำไมถูกทิ้งร้างจนเก่า
....ถ้าย้อนไปในอดีต ที่นี่คงเคยเป็นที่อยู่
ของครอบครัวที่น่ารักแน่ๆ เจ้าของบ้านคงเป็นคนช่างเลือก ชอบการตกแต่ง ถึงสร้างบ้านน่ารักแบบนี้ แล้วใครๆ หายไปไหนกันหมด ทิ้งให้บ้านร้าง จนเป็นซากหนึ่งที่ไร้วิญญาน ชีวิตชีวา
....
ขับรถผ่านหลายครั้ง ตลอดเวลาที่เห็นบ้านหลังนี้มา บ่อยมากที่มองไปใจแอบหวังให้มีใครกลับมา 
....

ชีวิตเราก็คงเป็นแบบนี้
มาเพื่อลาจาก
พบเพื่อพลัดพราก
สร้างเพื่อสละ 
....
ขับถนนผ่านโค้ง ปล่อยใจคิด ขณะที่ตามองถนน มือขับ เท้าเหยียบคันเร่งตามอัตโนมัติ
มีนกกระยางบินตัดหน้ากระทันหันออกมาจากพงหญ้าท่วงท่าสง่างาม ตกใจ ถอนคันเร่ง แล้วถอนหายใจเบาๆ
....
เมื่อเอาใจไปแตะจึงทุกข์ สรรพสิ่งล้วนเป็นไปเช่นนั้นเอง

ภาพ:คำ ~ มัทพาธา วรฉัตร